De Dominicaanse Republiek, een soort van thuiskomen!

Jarenlang heb ik, eerst met de rugzak, rondgezworven door het Caraibisch gebied en Latijns Amerika. Gewerkt op boten, in hotels, duikcentra, restaurants om zodoende mijn reis te bekostigen en de mooiste ervaringen op te slaan. Bijna alle eilanden van de ‘eastern Carabean’ heb ik bezocht om uiteindelijk op het eiland ‘Roatan’ (Honduras) neer te strijken om daar een restaurant te exploiteren. Een bijzondere periode binnen mijn bestaan waarin ook mijn eerste kind werd geboren gedurende een orkaan aldaar.

Dus zodra ik het vliegtuig uitstapte in Santo Domingo en de vertrouwde warme deken over me heen viel en de warmgroene zoetige geur mijn neus vulde was ik in één keer thuis: heerlijk!

La Republica Dominicana is natuurlijk een vakantieparadijs dat méér dan voldoet aan alle verwachtingen, maar daarvoor ben ik niet gekomen.
Mijn aandacht gaat uit naar de lokale mens, de natuur, de cultuur en natuurlijk de rijke lokale eetcultuur met invloeden uit Spanje, Afrika en de authentieke Caraibische bewoners.

Santo Domingo – Sopa de Mondongo

Daar begin ik mee in de hoofdstad Santo Domingo, met vier miljoen inwoners de grootste stad in de Cariben. Een kwartier na aankomst in ons hotel weet ik regisseur Joep en cameraman Vincent zo gek te krijgen om direct het fraaie coloniale centrum in te duiken op jacht naar een voor ons niet zo toegankelijke klassieker: sopa de mondongo, gemaakt van pens en ingewanden. In de uitzending kan je zien hoe wij ons busje en wijk in sturen waar onze gids en onze chauffeur absoluut niet wilden parkeren..(en ik juist wel, want we willen echtheid laten zien en die vindt je alleen bij locals thuis)

Hier woont Joselyn met haar drie kinderen in een klein appartementje, zij bereidt dit bijzondere gerecht voor me en we hebben goede gesprekken over geluk, liefde, geld, eten. Ik blijf me altijd weer verbazen over de wijsheid en levenslust van mensen die het, laat ik het zachtjes uitdrukken, minder hebben dan wij in ons (over)verzorgde samenlevinkje. Man wat kan ik me soms storen aan die ontevreden koppen boven winkelwagentjes in supermarkten…

Vol van inspiratie, vreugde en adrenaline verlaat ik Joselyn en haar kinderen, het is mijn grootste wens om deze echtheid te delen met de kijker.

Gruppo Bonye – wijze mannen spelen de sterren van de hemel

’s Avonds bezoek ik een concert van ‘Gruppo Bonye’, mannen in de stijl van ‘Buena Vista Social Club’ treden iedere zondagavond op en spelen op een absolute droomlocatie, de plaza San Fransisco Sant, hun son, merengue en salsa voor een zwetend dansende menigte. Om acht uur precies wordt de vrijheid gevierd met een daartoe opgedragen song: ‘Quisqueya’.
Naast het bijwonen van dit spectaculaire event, waar overigens de eetkramen met uitbundig eten niet ontbreken en ook aardig wat ijskoude biertjes naar binnen worden geklokt, heb ik het genoegen om twee kopstukken te interviewen en ik weet eerlijk gezegd niet wat mij meer pakt, hun muziek of hun wijze woorden. Deze ‘pensionados’ hebben zoveel veranderingen voorbij zien komen zowel qua politiek (dictator Trujillo), natuur, toerisme als muzikaal. In een uur leer ik zoveel van de geschiedenis van deze historische plek. Geladen met nog meer energie vervolg ik mijn zoektocht.

Payan – de perfecte vette bek

Na het concert bezoek ik een eettent die al sinds de vijftiger jaren 24 uur per etmaal open is en waar je ‘gegeten moet hebben’
Een hoge stalen counter staat om een open keuken heen, uiteraard onder hard tl licht (daaraan herken je in het buitenland meestal de goede tenten)
Opmerkelijk dat de meeste succesvolle foodconcepten rusten op één basisgerecht of product dat in perfectie wordt bereid.
Hier gaat het eigenlijk om een simpele sandwich met diverse soorten kaas, ui, tomaat en ham, maar zo vies lekker gegrild, echt de perfecte latenight snack. Beslist doen als je dit eiland bezoekt.

Rum – van suikerriet naar Barcelo

Niets fijner dan op een van de duizenden motorfietsjes over het eiland te zoeven. Door de drukke stad, over afgelegen weggetjes en natuurschoon tuf ik rustig voort. En overal eten op straat, soms stop ik even bij een van de vele kraampjes langs de weg om te ruiken of te proeven als een soort straathond.
Ik stop bij een hutje waar iets wordt aangeboden dat mij doet denken aan mijn ‘rugzaktijd’. Suikerriet is de perfecte energieleverancier als je lange wandeltochten maakt, altijd had ik een stok bij me om aan te knagen als je wist dat je geen eethuizen onderweg tegen zou komen. Hier wordt het langs de weg uitgeperst tot een frisse natuurlijke energiedrank. Maar het is ook de basis van wellicht de beroemdste drank van de Caraiben: Rum!

Zoals met alle eet en drinkproducten is er veel kwaliteitsverschil binnen een productgroep. Ik ga op bezoek bij een producent van toprum: Barcelo.
Eenmaal binnen de poort overvalt je de historie van dit familiebedrijf.

Met de grootste zorg wordt hier rum geproduceerd en gelagerd op oude eikenhouten bourbonvaten. Barcelo is de enige producent die rum maakt op basis van puur suikerrietsap. De eerste slok bewijst onmiddellijk de onderscheidende kwaliteit. Subtiel, mild, koffie, cacao, citrus, groen, rozijn.
Hoewel ze er hier niet echt moeilijk over doen, hou ik het bij twee glaasjes.
Ik zou graag meer willen proeven maar het kan niet want ik moet mijn tocht per motor voortzetten…

Hoe tevreden kan een mens zijn?..

 

 
Dit programma is mede mogelijk gemaakt door: